Daar was er weer een: in het NOS Journaal. Een nationale goededoelenbobo met zorgelijk gezicht. Hij had het zwaar. Nederland weigert de portemonnee te trekken voor voor ondergelopen Pakistan. En om ons tot inkeer te brengen startte hij een Gedankenexperiment: 'Stel, dat we niks geven, dan zitten die mensen daar helemaal zonder hulp!' En weer die droeve blik. Zou het helpen. Ik denk het niet. En het hoeft van mij ook niet.

Nederlanders willen niet geven want Pakistan is veel te ver, en ze hebben daar al atoombommen. Laten ze die eerst maar verkopen. Dat was de teneur van de NOS berichtgeving. En dat mogen we natuurlijk niet denken. Maar dat denken we ook niet. De ware reden waarom Nederlanders niet geve, is dat ze weten dat hooguit een fractie van hun geld goed terecht komt. Pakistan is nu eenmaal een failed state. Net als Haiti. Geven is mooi, maar er is geen enkele garantie dat dat geld niet in de zakken van een lokale ambtenaar/stamleider verdwijnt. Geld in de juiste handen krijgen vraagt een zeer goede organisatie. En ook al zou het geld na enige maanden daar aankomen, dan verergert dat het probleem alleen maar.

Niet ieder stukje land is even geschikt voor bewoning. Dat hebben we hier gemerkt in 1995/96, toen onze rivieren omhoog kwamen, en menig schitterend huisje-op-de-dijk eraan moest geloven. De eigenaren wisten het, dat ze gevaar liepen, en toch schreeuwden ze moord en brand. Net zo lastig bewoonbaar zijn de oevers van de Indus. Normaal een kilometer breed, nu (dankzij El Nino) een kilometer of 25. Daar moet je dus niet gaan wonen. Daar moet je geen besteden aan nieuwe huizen, daar dient ruimte te komen voor de rivier. Ga er maar eens aanstaan in een overbevolkt, onbestuurbaar land.

Pakistan is geen natuurramp, het is al eerder gezegd. Het is een door de mens veroorzaakte ramp. Noodhulp is prima. Wederopbouw is dom. Dit vraagt om grootschalige technologische en politieke ingrepen. Zolang daar geen plan voor bestaat, is alle huiver hier in Holland meer dan terecht.