Zelfs in de Marianentrog. Zelfs daar, op 10.898 meter diepte, troffen onderzoekers onlangs een plastic tasje aan. Hoe meer onze oceaan in een plastic soep verandert, hoe vastberadener bio-ingenieur Michiel Dusselier (1986) zijn zoektocht vervolgt naar de oplossing die nog niet bestaat: rendabel bioplastic.
De urgentie is wel duidelijk, waarom beschikken we dan nog niet over écht succesvol bioplastic?
‘Bioplastic moet voldoen aan paradoxale eisen. Enerzijds heb je de groene kant: het moet van duurzame materialen zijn vervaardigd en het moet biologisch afbreekbaar zijn in de natuur. Het materiaal mag dus niet te stevig zijn. Maar je hebt ook de praktische kant: niemand gaat plastic producten kopen die snel uit elkaar vallen en scheuren.’
Zijn superstevige bioplastics een chemische onmogelijkheid?
‘Tot op zekere hoogte. Regulier plastic is bijzonder praktisch voor mensen om dezelfde reden dat het bijzonder schadelijk is voor het milieu: het is chemisch onverwoestbaar. Maar er bestaan wel relatief stevige bioplastics. Polymelkzuur (PLA) bijvoorbeeld.’
Waar is PLA van gemaakt?
‘De belangrijkste bouwsteen van PLA is lactide, een verwerking van melkzuur. Melkzuur komt vrij bij de productie van onder meer suikerbiet en suikerriet. Omdat ons lichaam PLA probleemloos kan afbreken, wordt het gebruikt voor onder meer zelf-oplossend hechtdraad. Maar PLA is ook heel geschikt voor tijdelijke verpakkingen.
Waarom zijn niet alle voedselverpakkingen van PLA gemaakt?
‘Dat komt door nóg een eis waar bioplastic aan moet voldoen: lage productiekosten. PLA is momenteel veel te duur om op grote schaal commercieel aantrekkelijk te zijn. Daarom experimenteren we hier in Leuven met technieken om het proces van melkzuur tot PLA te vereenvoudigen.’
Wil dat een beetje vlotten?
‘Jawel. Een aantal jaar geleden heb ik een methode ontdekt waarbij we sneller lactide kunnen creëren door bepaalde katalysatoren te mengen met vloeibaar melkzuur. Bij onze nieuwste methode verdampen we onder meer een mengsel van vloeibaar melkzuur en alcohol om uiteindelijk nóg sneller en goedkoper lactide te kunnen maken. Dit heeft zoveel potentie dat we het willen commercialiseren.‘
Zijn we dicht bij een oplossing voor het plasticprobleem?
‘Het zal nog goedkoper moeten, maar ik denk dat over tien jaar bioplastics op grote schaal geproduceerd en gebruikt zullen worden. Ik hoop het ook, want een van de redenen dat ik dit werk doe, is omdat ik in 2008 berichten hoorde over albatrossen die stierven door stukken plastic in hun buik. Als fanatiek vogelkijker greep me dat bijzonder aan. Nog steeds eigenlijk.’
Mis niet langer het laatste wetenschapsnieuws en meld je nu gratis aan voor de nieuwsbrief van New Scientist.
De andere kandidaten van New Scientist Wetenschapstalent 2018:
- Hannelore Bové: ‘Met een laser kunnen we zien hoe ongezond roet is voor ons lichaam’
- Marjolein Vanoppen: ‘We hebben duurzamere methoden nodig voor zoetwaterwinning’
- Damya Laoui: ‘We kunnen immuuncellen uit tumoren gebruiken als antikankervaccin’
- Tim Baarslag: ‘Hoe zorgen we dat computers onze wensen tot in detail kennen?‘