Drie weken geleden zag ik er eentje nog voorzichtig een takje oppakken en het toen weer laten vallen, schijnbaar onzeker over wat te doen. Nu zijn de kauwtjes die maand in, maand uit buiten de redactionele burelen rondvliegen, doelbewust bezig met de nestbouw. De lente is aangebroken.

Ik vind het aandoenlijk. Normaal zijn de kauwtjes niet zo vriendelijk voor elkaar, bijvoorbeeld als er eentje een smakelijke broodkorst heeft gevonden waar de ander ook wel een kruimeltje van wil meepikken, maar nu werken ze flink samen. De evolutie heeft ze begenadigd met een goed huwelijk, zo’n paartje blijft tientallen jaren bij elkaar, tot de dood hen scheidt. Ieder voorjaar beginnen ze weer aan Project Nest, waarbij ze een veilige plek creëren voor de eitjes die in mei moeten worden gelegd.

Op de betonnen rand van het gebouw preparen ze zich langdurig, voordat ze het volgende nestonderdeel transporteren naar Project Nest. Keer op keer pakken ze een takje op met de snavel, iets meer naar links, iets meer naar rechts, voelend aan de balans en met een timmermansoog inschattend of ze beladen met takje van links de opening in het gebouw kunnen passeren. Eindelijk is het dan zover, met ferme klappen van de vleugels stijgen ze op en belanden in de ruimte waar Project Nest gestalte krijgt.

Deze gevleugelde ingenieurs werken helaas niet zo efficiënt. Dat komt denk ik vooral door de keuze voor de betonnen holten in het gebouw. Veel houvast krijgt de fundering niet. Menig takje valt, luttele seconden na de precieze plaatsing, door een opening omlaag, waar het zich op de betonnen rand verenigt met tientallen eerdere gevallen takjes. Dat maakt dat Project Nest ongetwijfeld niet af is binnen de beraamde tijd, en de benodigde investeringen onverwacht vele malen hoger uitvallen. Dat krijg je met van die zwartwerkers.

Ik leg een takje op een kruk, nadat ik het eerst heb geknakt. Een uur later zie ik dat het takje is verdwenen, en het lijkt wel of een van de kauwtjes het in de snavel heeft, terwijl het klaarzit om het naar Project Nest te brengen. Ik hoop dat door het knakken de twijg wellicht gemakkelijker blijft haken. De vogel zet af, vliegt moeiteloos door de opening en belandt daar waar ik Project Nest vermoed. Helaas, binnen enkele seconden glijdt ook deze twijg door de opening omlaag.

Dat haalt een streep door mijn volgende plan. Ik had bedacht dat ik het oude mikadospel hier kon uitspreiden, waarbij de houten pennen als kant-en-klare onderdelen voor een soort Ikea-zelfbouwnest konden fungeren. Prefab, als het ware. Maar dat kan niks worden, met dat gladde beton. Dan moeten ze Project Nest maar met duurzame, natuurlijke materialen en heel veel geduld oplossen.