Toen ik naar mijn nieuwe huis verhuisde, was ik ineens de trotse bezitter van een elektrische garagedeur. En van een klein, rechthoekig kastje met een knop en een groen ledje, waarmee je die deur op afstand kon bedienen.
Doordat dat kastje eerst geen naam had, was ernaar vragen een gedoe. ‘Heb jij het ding?’ ‘Welk ding?’ ‘Je weet wel, dat ding, dat kastje, de afstandsbediening van de garagedeur.’ Dat probleem was opgelost toen ik voorstelde om het ding voortaan James te noemen. James, onze elektronische butler, die de deur voor ons opende. Dat bekte beter. Voortaan vroegen we ‘Heb jij James bij je?’
Ons bezoek deed al snel mee, iedereen kende James.
Toen begon de garagedeur moeilijk te doen. Eerst kreunde hij, daarna zat hij vast. Muurvast. Er bleek van alles kapot en er moest een nieuwe deur komen. Op een dag kwam ik terug van een interview en toen was hij er, de strakke, witte, hagelnieuwe garagedeur. Met een nieuw ding ook, een stuk slanker en handzamer dan James.
Verrader
James lag in de gang, werkloos nu. Ik wist dat hij weg moest, maar ik wachtte nog. Ik voelde me een verrader, om hem na jaren trouwe dienst zomaar af te danken. Af en toe duwde ik op zijn knopje; het ledje gloeide groen op. Met James was niets mis, alleen zijn deur was verdwenen.
Na een week of twee, in een dappere bui, deed ik wat ik moest doen. James verdween uit ons huis. Maar nog steeds kon ik het nieuwe ding geen James noemen. Ik had een andere naam nodig. Het werd James de Tweede, inmiddels in het gebruik toch weer afgesleten tot James.
En dan vragen wetenschappers zich soms af of mensen van robots kunnen houden. Nou, ik weet het wel. Geef het een naam en ik houd ervan. Ik hield van de afstandsbediening van mijn elektrische garagedeur. Ik hield van James.
Altijd op de hoogte blijven van het laatste wetenschapsnieuws? Meld je nu aan voor de New Scientist nieuwsbrief.
Lees ook: