Nadat in het Verenigd Koninkrijk alarm werd geslagen omdat er paardenvlees als rundvlees was verkocht, verspreidde dit schandaal zich nog sneller dan een griepepidemie over Europa. Ierland, Nederland, Cyprus en nog meer landen worden genoemd. Nu moet je inderdaad als consument erop kunnen vertrouwen dat je waar voor je geld krijgt. Als je rundvlees bestelt, wil je geen paardenvlees, en ook geen tahoe. Wat dat betreft vind ik het zogenaamde magere vlees in de supermarkt waaraan tien procent soja is toegevoegd, bijna ook verlakkerij.

Niettemin is er niks mis met paardenvlees. Dat mensen in de VS en Engeland het niet willen eten, dat is cultureel bepaald. Blikken hondenvoer werden bijna een eeuw geleden in Chicago met paardenvlees gevuld, omdat industrieel P.M. Chappel er geen mens mee kon verleiden. Alleen in tijden van hongersnood vormde paardenvlees een goedkope bron van eiwit, en er is bijvoorbeeld halverwege de jaren veertig heel wat naar Europa verscheept.

Wie, zoals ik, nauwkeurig de kleine lettertjes op de diepvriesverpakking van pikanto’s, mexicano’s of andere snacks leest, zal regelmatig de term paardenvlees tegenkomen. Dat is niet erg, dat hoort erin, het staat op het recept. Paardenbiefstuk, zo schrijft Johannes van Dam in Het Parool, smaakt prima. Een halve eeuw lang hebben mensen in een Amsterdams restaurant van lekkere biefstuk genoten zonder dat ze vermoedden dat het paardenbiefstuk was.

Racepaarden

Ik snap wel dat als er sprake is van malversaties met het vlees, je er ook beducht op moet zijn dan er meer mis kan zijn. Dan is het niet alleen het label, maar zitten er misschien ook wel restanten van medicijnen of hormonen in, of klopt de houdbaarheidsdatum niet. Prima dus dat de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid op het paardenvlees is gedoken. In de VS schrijven kranten inmiddels dat zo’n schandaal daar niet kan plaatsvinden. Wellicht komt dat door een besluit van het Amerikaanse congres in 2007 dat er geen fondsen waren voor het inspecteren van paardenslachthuizen, waarna de edele dieren daar niet meer werden geslacht.

Maar nog geen twee maanden geleden was duidelijk dat Europa met argwaan keek naar vlees van paarden uit de VS die in Mexico of Canada waren geslacht. In 2010 exporteerde de VS bijvoorbeeld 138.000 paarden naar slachthuizen over de grens. Sommige racepaarden hadden bij leven verkeerde middelen geslikt en de kritische blik van de Europese voedselwaakhond maakte duidelijk dat liefhebbers van paardensport in de VS zich ernstig zorgen moeten maken. Het is toch geen wielrennen?

Ondertussen zitten ze in de VS met een vergelijkbaar probleem. Kun je in Europa misschien twijfelen of je biefstuk wel van een rund kwam, aan de andere kant van de Atlantische Oceaan moet je de vis met argusogen bekijken. Dat denkt in ieder geval de organisatie Oceana, zo meldt de Washington Post. 670 etablissementen zijn in twee jaar tijd onderzocht, en in veel gevallen verschilde het menu van wat er op het bord kwam. In de helft van de onderzochte gewone restaurants en bij 19 op de 20 sushirestaurants kon bijvoorbeeld tonijn of rode snapper iets anders zijn. Als die getallen kloppen, is de Europese ophef over bijgemengd paardenvlees als een storm in een glas water.