Absoluut onhaalbaar en wetenschappelijk betekenisloos. Zo oordeelden sommigen over het akkoord van de klimaattop in Kopenhagen in 2009. Het doel om de opwarming van de aarde te beperken tot 2°C ligt opnieuw onder vuur. Maar nu om een andere reden.
Wereldleiders kwamen in 2009 bijeen om doelen te stellen om het opwarmen van de aarde tegen te gaan. Een van de belangrijkste afspraken was dat de aarde niet meer mag opwarmen dan 2°C ten opzichte van pre-industriële tijden (voor 1870). Er werden echter geen concrete afspraken gemaakt hoe dat doel behaald moet worden, en de klimaattop werd door velen beschouwd als een mislukte onderneming.
Kritiek
Nu is het akkoord opnieuw in opspraak. Twee onderzoekers van de Penn State University publiceerden afgelopen week een artikel waarin ze pleiten voor een verlaging van de grens naar 1,5°C. Een grotere temperatuurstijging zou de zeespiegel meer dan een meter verhogen door het smelten van het poolijs. Daardoor sterven koraalriffen en worden dieren uit hun habitat verdreven.
De grens van 2°C is volgens de onderzoekers een arbitraire grens zonder sterke onderbouwing. De VN zouden specifiek hebben verzocht om een grens van 2°C te onderzoeken, waardoor een lagere grens niet in overweging is genomen. Er is daardoor minder onderzoek gedaan naar de effecten van een grens op 1,5°C.
Er was veel steun voor de kritiek tijdens een bijeenkomst van experts vorig jaar december in Lima, Peru. De experts kwamen bijeen om een kritische blik te werpen op de doelen van de klimaattop. De resultaten worden in juni gepubliceerd, en worden misschien opgenomen in de onderhandelingen van de volgende klimaattop in Parijs december dit jaar. Dan worden nieuwe doelen voor 2020 bepaald.
Oppervlaktewarmte
Toch is er ook kritiek op een grens van 1,5°C opwarming. De aarde is op dit moment al gemiddeld 0,85°C warmer, en het lijkt dus onhaalbaar om binnen een strengere grens dan 2°C te blijven. Ook is er de kritiek dat het de VN veel geld gaat kosten. De VN compenseert namelijk derdewereldlanden omdat ze vaak niet vermogend genoeg zijn om de doelen te behalen. Als de grens strenger wordt, hebben die landen meer geld nodig om bij te blijven met de ontwikkelde landen.
Ook pleiten sommigen ervoor om de doelstelling volledig overboord te gooien. De opwarming van de aarde wordt gemeten op basis van oppervlaktewarmte, terwijl 98 procent van de warmte opgenomen wordt door de oceanen. De oppervlaktewarmte is daarom geen goede maat voor de klimaatverandering. Onderzoekers wijzen vaak op de concentratie broeikasgassen als alternatieve maat.
Lees ook: