Het was volgens velen een historisch moment: de lancering van de Falcon Heavy raket van SpaceX, de krachtigste raket die nu op de markt is. New Scientist-redacteur Leah Crane was bij de lancering aanwezig en doet verslag.
Wat een ongelofelijk gevoel. Zelfs op vijf kilometer afstand van de SpaceX Falcon Heavy raket, voelde het tijdens de lancering alsof mijn longen direct aan de lucht werden blootgesteld. Het ruisende geluid en de stoom van de stuwraketten kneep mijn bonzende hart samen. Mensen beschrijven raketmotoren niet voor niets als oorverdovend – ondanks de warme dag en de heldere hemel, voelde de lancering aan alsof ik met m’n hoofd middenin een donderwolk zat.
Ik was in het Kennedy Space Center van de NASA, waar we de hele middag voorbij sloop door vertraging na vertraging. Het probleem: krachtige winden hoog in de atmosfeer konden de lancering verpesten, en ze hielden maar niet op. Hoge windsnelheden zijn gevaarlijk voor raketten, zelfs één zo zwaar als Falcon Heavy.
De 70 meter hoge raket bestaat in zijn eerste fase in feite uit drie Falcon 9-raketten die aan elkaar zijn vastgebonden. In totaal heeft de imposante constructie 27 motoren – meer dan welke andere werkende raket – en genereert daarmee 2,5 miljoen kilo stuwkracht bij het opstijgen.
De Falcon Heavy is in staat om 63.800 kilogram aan vracht in lage omloopbaan om de aarde te brengen, meer dan een zevende van de massa van het International Space Station (ISS), of om 16.800 kilogram naar Mars te brengen. Simpel gezegd; het is de grootste en meest krachtige raket op de markt. Het enige andere voertuig dat evenveel kilogram de lucht in kon krijgen als de Falcon Heavy was de Saturnus V, de raket die astronauten naar de maan bracht maar al sinds 1973 niet meer in gebruik is.
Laatste seconden
Ik was naar Florida gereisd om voor het eerst een echte raketlancering bij te wonen. Maar terwijl de middag gestaag vorderde begon ik me sterk af te vragen of de lancering wel door zou gaan. Om de spanning te verlichten maakte ik een wandeling naar de perskamer, waar ik tot mijn blijdschap ontdekte dat het tanken was begonnen. Het leek erop dat de Falcon echt zou gaan opstijgen.
Ik liep over een met gras begroeide heuvel om een plekje te bemachtigen in de buurt van het stuk water van waarachter ik de lancering kon bekijken. Aan de andere kant van het water stond Falcon Heavy. Zo ver weg dat het meer weghad van een speelgoedmodel dan een imposante raket.
Mijn ogen rusten op de enorme aftelklok voor me. Terwijl de rook van de motoren het lanceerplatform afstroomde, hield de menigte om mij heen hun adem in, in afwachting van wat komen ging. Ineens steeg de Falcon Heavy op. En met de immense vlammen uit zijn motoren leek de raket in niets meer op speelgoed.
Mijn ogen prikten van de hitte terwijl de raket het lanceerplatform op Cape Canaveral, Florida, verliet, op weg naar de ruimte. Het gedonder ebde langzaam weg en de vogels keerden terug naar de lucht. Zodra het duidelijk was dat de raket niet zou exploderen, begon de menigte te juichen. Ik realiseerde me dat ik had gehuild – niet vanwege de betekenis van de gebeurtenis of het bijwonen van mijn eerste raketlancering. Meer vanwege de overweldigende omvang van wat ik had gezien, gehoord en gevoeld.
Een nieuw tijdperk
Met deze raket verandert SpaceX de ruimtevaart. Het bedrijf heeft bewezen dat het zware vracht de ruimte in kan sturen en boort daarmee een markt aan die van oudsher wordt gedomineerd door overheden. Het is bovendien een stap in de richting van Elon Musk zijn droom om Mars te koloniseren.
Gisteren blikte New Scientist-hoofdredacteur Jim Jansen bij op 3FM bij Domien alvast vooruit op de aanstaande lancering van de Falcon Heavy, en gaf terloops antwoord op de vraag: wat moeten we straks eigenlijk eten als dit soort raketten ons naar Mars brengen? Luister het fragment hierboven terug.
De lading van de eerste Falcon Heavy lancering was een Tesla Roadster met een pop genaamd Starman als ‘chauffeur’. Terwijl ik zag hoe de Roadster werd afgevuurd, was het moeilijk om Starman en zijn plek bovenop de explosie niet te benijden. Zijn volgende stap, een 5 uur durende cruise door de intense stralingszones rondom de aarde, is echter minder benijdenswaardig. De zogeheten Van Allen-gordels kunnen gevaarlijk zijn voor de raket en zijn lading, maar als alles goed gaat zullen Starman en Roadster snel in een baan rond de zon terecht komen.
Voordat de rest van de journalisten en ik terug konden gaan naar onze hotels, resteerde nog één laatste stap. Alle drie de stuwraketten van de lancering moesten weer veilig op aarde landen. Twee van hen zweefden symmetrisch neer vanuit de hemel, alsof het heldere muntjes waren die je in een vijver gooit. Ik stopte met sputteren en begon te lachen. Terwijl de boosters aan de horizon landden, voelde ik de twee opeenvolgende supersonische knallen opnieuw tot op het bot.
Het heeft overigens best een tijdje geduurd voordat de stuwraketten zo netjes konden landen als op de animatie hieronder.
Ook de mislukte pogingen bekijken? Hier kun je een filmpje van raketten die net iets minder gracieus de grond raakten.