Een hoogleraar aan de Universiteit van Washington heeft een nieuw type raketaandrijving bedacht. De NASA toont interesse. Voor het concept keek de bedenker goed naar Moeder Aarde.


“Computersimulaties wijzen uit dat mijn theorie klopt. Als de NASA later dit jaar met proeven aantoont dat het werkt, kan het binnen tien jaar realiteit zijn.” Robert Winglee is enthousiast. NASA heeft fondsen vrijgemaakt voor het onderzoek en de volgende onderzoeken zijn al gepland in het NASA Marshall Space Center in Alabama.

De nieuwe aandrijving, M2P2, is gebaseerd op een magneetveld en plasma. Vanaf de Zon stroomt de zonnewind met veel vaart de ruimte in. De zonnewind bestaat uit allerlei geladen deeltjes en haalt wel snelheden van 3,6 miljoen kilometer per uur. Een planeet als Mars wordt geteisterd door de zonnewind, maar de Aarde heeft er doorgaans weinig last van. Dat komt door het aardmagneetveld. In combinatie met het plasma in de bovenste lagen van de atmosfeer ontstaat een groot magneetveld, de magnetosfeer, dat de geladen deeltjes in de zonnewind doet afbuigen. Ondanks de kracht die de zonnewind op de Aarde uitoefent, heeft dat weinig effect op de blauwe planeet. Daarvoor heeft de Aarde teveel massa.

Magneetzeil
Winglee wil nu een ruimtevaartuig voorzien van een magnetosfeer. Grote spoelen aan boord creëren een magneetveld. De injectie van heliumplasma in dat magneetveld zorgt ervoor dat het uitgroeit tot een magnetosfeer. Het is als een magneetzeil waarmee je door het Zonnestelsel kunt laveren. Zo’n vaartuig heeft veel minder massa dan een planeet en zal daardoor gemakkelijker de kracht die de zonnewind uitoefent, kunnen gebruiken. Als zo’n schip ‘voor de Zonnewind’ door de ruimte zeilt, neemt de baansnelheid van het schip toe en daarmee de afstand tot de Zon.

Een groot voordeel ten opzichte van de huidige raketaandrijvingen is dat Winglee’s ontwerp weinig brandstof nodig heeft. Dat beperkt de massa van het ruimteschip en zorgt ervoor, als het magneetzeil maar groot genoeg is, dat enorme snelheden haalbaar zijn. Tachtig kilometer per seconde is haalbaar, zo heeft Winglee becijferd. Daarmee kan zo’n ruimteschip de buitenste regionen van het Zonnestelsel in drie of vier jaar bereiken, in plaats van in 42 jaar, zoals met de traditionele raketaandrijvingen.
Winglee’s aandrijving kan een schip ook weer terugbrengen. Dat is een kwestie van laveren. Door de magnetische dipool aan boord van het ruimteschip in een andere stand te zetten, laat je de baansnelheid van het schip afnemen, zodat het de Zon nadert.

Erick Vermeulen