Los Angeles (VS) – Een pas ontdekt eiwit zet het korte-termijngeheugen om in lang houdbare herinneringen.


Paul Frankland, een postdoctorale onderzoeker van UCLA's herseninstituut, licht samen met zijn collega's een tipje van de sluier op over de werking van het geheugen. Een eiwit dat een cruciale rol speelt in de communicatie tussen hersencellen moet aanwezig zijn in de hersenschors om het korte-termijngeheugen om te kunnen zetten in het lange-termijngeheugen.
Niet alle herinneringen blijven even lang in ons hoofd hangen. Je kan een telefoonnummer bijvoorbeeld een paar minuten onthouden, terwijl je sommige gebeurtenissen uit je jeugd je leven lang blijft herinneren.
Herinneringen belanden vrij snel in de hippocampus, een gebiedje diep onder de hersenschors verborgen. Dit mechanisme kan je vergelijken met het werkgeheugen van een computer: zodra het apparaat uitgaat, is alle opgeslagen informatie verloren. Als de hersenen de informatie in het lange-termijngeheugen opslaan, geeft de hippocampus de informatie door aan de cerebrale hersenschors, wat vergelijkbaar is met het definitief opslaan van informatie op de harde schijf van een computer. Een stoornis in de hippocampus of de hersenschors kan leiden tot geheugenstoornissen.
Om het geheugen beter te kunnen begrijpen, trainden Frankland en zijn collega's een aantal muizen om bepaalde taken uit te voeren. De helft van deze muizen was genetisch aangepast, zodat het niveau van het boodschappereiwit laag was. De andere helft van de muizen, de controlegroep, was genetisch normaal.
Aanvankelijk waren beide groepen muizen tot leren in staat, wat bewees dat de hippocampus goed de informatie in het korte termijn geheugen kon opslaan. Toen de muizen dezelfde test enkele dagen later opnieuw moesten uitvoeren, vielen de genetisch aangepaste muizen door de mand. Ze waren hun training compleet vergeten. De normale muizen wisten nog goed wat er van ze werd verwacht. De training was een fluitje van een cent, aangezien er genoeg eiwitten in de hersenschors waren om de informatie om te zetten in lange-termijngeheugen.
Frankland: “Dit is de eerste vorm van moleculaire manipulatie die zo laat na de training nog effect heeft op het geheugen. In toekomstige studies zullen we nog meer eiwitten onder de loep nemen, in de hoop dat onze ontdekkingen kunnen bijdragen aan de behandeling van bepaalde geheugenstoornissen.”

Jocelyn Berdowski